اختلال نعوظ دائم یا پریاپیسم

نعوظ دائم (پریاپیسم) نعوظ طولانی مدت آلت تناسلی مرد است. نعوظ دائم ساعت ها ادامه پیدا کرده و با تحریک جنسی ایجاد نمی شود. این نوع از نعوظ معمولا دردناک است. اگر چه به طور کلی پریاپیسم یک شرایط غیر معمول است. اما معمولا در گروه های خاص، مانند افرادی که کم خونی داسی شکل دارند، به طور معمول رخ می دهد. برای جلوگیری از آسیب به بافت آلت تناسلی در صورت ابتلا به نعوظ دائم باید سریعا درمان شود. در صورت عدم درمان، ناتوانی جنسی و اختلال نعوظ رخ می دهد. نعوظ دائم در مردان ۳۰ سال به بالا شایع تر است.

علائم نعوظ دائم

علائم نعوظ دائم بسته به نوع نعوظ، متفاوت است. دو نوع اصلی از نغوظ دائم به نام پریاپیسم ایسکمیک و غیرایسکمیک وجود دارد.

پریاپیسم ایسکمیک

پریاپیسم ایسکمیک، پریاپیسم کم فشار نیز نامیده می شود و در نتیجه عدم توانایی در خروج خون از آلت تناسلی ایجاد می شود. این نوع از شایع ترین انواع نغوظ دائم است. علائم و نشانه ها این نوع از پریاپیسم عبارتند از:

• نعوظ بیش از چهار ساعت
• نعوظی که بدون ارتباط به تحریک جنسی ایجاد شود.
• آلت تناسلی سفت شده ولی نوک آن نرم است.
• درد در آلت تناسلی

نغوظ دائم ایسکمیک، یک بیماری نادر است. این اختلال در مردانی که ژن های غیر طبیعی که در آن سلول های قرمز خون شکل غیر طبیعی (کم خونی داسی شکل) دارند، شایع تر است. سلول های داسی شکل می تواند رگ های خونی در آلت تناسلی را مسدود کنند. در برخی از موارد، بیماری با نعوظ ناخواسته و دردناک از مدت زمان کوتاه شروع شده و ممکن است در طول زمان بیشتر و طولانی تر شود.

پریاپیسم غیرایسکمیک

پریاپیسم غیرایسکمیک، یا همان پریاپیسم با جریان بالا زمانی رخ می دهد که جریان خون آلت تناسلی به طور مناسب تنظیم نیست. پریاپیسم غیرایسکمیک معمولا بدون درد است. علائم و نشانه ها آن عبارتند از:

• نعوظ بیش از چهار ساعت
• نعوظی که بدون ارتباط به تحریک جنسی ایجاد شود.
• نعوظ انجام شده اما آلت تناسلی به طور کامل سفت نمی شود.

علل نعوظ دائم

نعوظ به طور معمول در پاسخ به تحریک جسمی یا روانی رخ می دهد. این تحریک باعث می شود جریان خون در رگ های خونی خاص افزایش یافته و عضلات صاف و نرم بافت اسفنجی در آلت تناسلی مرد، سفت می شود. در نتیجه افزایش جریان خون، آلت تناسلی پر از خون می شود. پس از پایان تحریک، خون جریان آلت تناسلی باز می گردد و شل می شود. نعوظ دائم هنگامی رخ می دهد که بخشی از این سیستم ( خون، عروق خونی، عضلات صاف یا اعصاب ) جریان طبیعی خون را تغییر می دهد. پس از آن، نعوظ همچنان ادامه دارد.

اختلالات خونی

بیماری های مربوط به خون ممکن است به نعوظ کمک کند. معمولا پریاپیسم ایسکمیک، زمانی که خون قادر به بازگشت از آلت تناسلی نیست رخ می دهد. این اختلالات عبارتند از:

• کم خونی داسی شکل
• سرطان خون
• دیگر بیماری ها از جمله تالاسمی، میلوم مولتیپل و …

داروهای تجویزی

معمولا پریاپیسم ایسکمیک، عارضه جانبی مصرف برخی از داروها، از جمله موارد زیر می باشد:

• داروهایی که به طور مستقیم به آلت تناسلی برای درمان اختلال نعوظ مانند alprostadil، پاپاورین، فنتولامین و … تزریق می شود.
• داروهای ضد افسردگی، مانند فلوکستین (Prozac)، بوپروپیون (ولبوترین) و سرترالین
• مسدود کننده های آلفا از جمله پرازوسین، ترازوسین، دوکسازوسین و تامسولوسین
• داروهای مصرفی برای درمان اضطراب یا اختلالات روانی، مانند هیدروکسی، ریسپریدون، الانزاپین (Zyprexa)، لیتیوم، کلوزاپین، کلرپرومازین و تیوریدازین
• رقیق کننده خون مانند وارفارین (کومادین) و هپارین
• هورمونهایی مانند تستوسترون یا هورمون آزادکننده گنادوتروپین
• داروهای مورد استفاده برای درمان بیش فعالی (ADHD)، نظیر اتوموکستین (Strattera)

علل و انواع نعوظ دائم و روش های درمان آن

الکل و مواد مخدر

الکل، ماری جوانا، کوکائین و دیگر مواد مخدر می توانند منجر به پریاپیسم، به خصوص پریاپیسم ایسکمیک شوند.

آسیب دیدگی

یک علت شایع نغوظ دائم غیرایسکمیک (نعوظ مداوم ناشی از ورود جریان خون بیش از حد به آلت تناسلی) آسیب به آلت تناسلی، لگن یا میاندوراه، منطقه ای که بین پایه آلت تناسلی و مقعد است، می باشد.

عوامل دیگر

علل دیگر نغوظ دائم عبارتند از:

• نیش عنکبوت، عقرب و یا دیگر عفونت های سمی
• اختلالات متابولیک شامل نقرس و یا آمیلوئیدوز
• اختلالات نوروژنیک، مانند صدمه به نخاع یا سیفلیس
• سرطان های مربوط به آلت تناسلی

عوارض نعوظ دائم

نعوظ دائم ایسکمیک می تواند عوارض جدی داشته باشند. خون به دام افتاده در آلت تناسلی از اکسیژن محروم است. هنگامی که نعوظ برای مدت زمان طولانی طول می کشد، این خون کم اکسیژن می تواند به آسیب یا تخریب بافت آلت تناسلی کمک کند. اگر نعوظ دائم درمان نشود می تواند باعث اختلال در نعوظ شود.

درمان نعوظ دائم

نعوظ دائم (پریاپیسم) ایسکمیک

آسپیراسیون

پریاپیسم ایسکمیک زمانی که خون نمی تواند از آلت تناسلی خارج شود، رخ می دهد. این موقعیت اضطراری است و نیاز به درمان دارد. این درمان معمولا با ترکیبی از تخلیه خون از آلت تناسلی و استفاده از داروهای آغاز می شود. در این روش درمانی، خون زیادی از آلت تناسلی با استفاده از یک سوزن کوچک و سرنگ (آسپیراسیون) خارج می شود. این درمان اغلب همراه با درد است. از طرفی چون که خون کم اکسیژن از آلت خارج می شود، نعوظ متوقف می شود. در این درمان ممکن است تا زمانی که به پایان برسد نعوظ تکرار گردد.

داروها

داروهای سمپاتومیمتیک، مانند فنیل افرین، ممکن است پس از تزریق به آلت تناسلی، موجب درمان شود. این دارو رگ های خونی که خون را به آلت تناسلی هدایت می کنند، باز می کند. این اقدام اجازه می دهد تا خون در این رگ ها جریان یابد. این درمان ممکن است در صورت نیاز چندین بار تکرار شود. این روش عوارض جانبی، مانند سردرد، سرگیجه و فشار خون بالا را به همراه دارد، به خصوص اگر شما فشار خون بالا یا بیماری های قلبی داشته باشید.

جراحی یا روش های دیگر

اگر درمان های دیگر موفق نباشد، ممکن است اعمال جراحی که منجر به ایجاد تغییر مسیر جریان خون شده، و باعث شود خون از آلت تناسلی به طور طبیعی عبور کند، استفاده شود. اگر نعوظ دائم به علت ابتلا به کم خونی داسی شکل رخ دهد، روش های دیگر که برای درمان این بیماری استفاده می شود نیز تجویز خواهد شد.

نغوظ دائم (پریاپیسم) غیرایسکمیک

پریاپیسم غیرایسکمیک اغلب بدون درمان از بین خواهد رفت. این نوع از نعوظ دائم معمولا آسیبی به آلت تناسلی نمی رساند. قرار دادن یک بسته یخ و فشار آن در کف لگن (منطقه بین پایه آلت تناسلی و مقعد) ممکن است در نهایت به درمان نعوظ دائم کمک کند.

جراحی یا روش های دیگر

در برخی از موارد برای وارد کردن مواد، مانند ژل های قابل جذب، که به طور موقت جریان خون به آلت تناسلی را مسدود می کند، لازم باشد. بدن شما در نهایت این مواد را جذب می کند. جراحی همچنین ممکن است برای اصلاح شریان و یا آسیب بافتی ناشی از ضربه، به کار گرفته شود.